มาโนช พรหมสิงห์ นักเขียนรางวัล ‘รพีพร’ ปี 2551 ซึ่งเป็นรางวัลที่มอบให้กับนักเขียนผู้ผลิตผลงานอย่างต่อเนื่องและยึดอาชีพนักเขียนเพียงอย่างเดียว เปิดบ้านบอกเล่าเรื่องราวการได้สัมผัสกับโลกหนังสือและงานวรรณกรรมระดับโลกตั้งแต่เยาว์วัย อันเป็นเบ้าหลอมสำคัญที่เปลี่ยนแปลงตัวเขาจากนักอ่านมาสู่นักเขียน
มุมมองของเขาที่มีต่อวรรณกรรมและการเป็นนักเขียนที่ดีอาจดูเหมือนอุดมคติที่ยากจะไปถึง เพราะต้องฝืนกระแสและเคี่ยวกรำตนเองอย่างหนักเพื่อให้ผลงานสอดคล้องเป็นเนื้อเดียวกันกับวิถีชีวิตและความเชื่อของนักเขียน
แต่วัตรปฏิบัติเฉกเช่นที่เขาเป็นอยู่ และผลงานเขียนของเขาที่ออกสู่สายตาสาธารณะ คือหลักฐานบ่งบอกถึงอุดมคตินั้น
ปัจจุบัน มาโนช ใช้ชีวิตแบบสงบเรียบง่าย มองการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการอ่านของคนรุ่นใหม่ในแง่ดี และมีความสุขกับบทบาทบรรณาธิการวารสาร “ชายคาเรื่องสั้น” ซึ่งเป็นเวทีของนักเขียนเรื่องสั้น ทั้งหน้าเก่าและใหม่ ในภาวะที่ผู้อ่านหนังสือและผู้เสพงานเขียนประเภทนี้ มีจำนวนลดน้อยถอยลง
