เมื่อพูดถึงปฏิบัติการช่วยชีวิต 13 หมูป่า ออกจากถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน คงยากที่จะปฏิเสธว่าหนึ่งในฮีโร่ที่มีคนจดจำได้มากที่สุดคือ ณรงค์ศักดิ์ โอสถธนากร อดีตผู้ว่าราชการจังหวัดเชียงราย (ในขณะที่รับผิดชอบเป็นหัวหน้าทีมปฏิบัติการกู้ภัย เขาก็เป็นอดีตผู้ว่าฯ เชียงราย ไปแล้วจากคำสั่งโยกย้ายที่ออกมาก่อนหน้า) ต่อให้มีคนเห็นแย้งและบอกว่าฮีโร่ตัวจริงนั้นคือจ่าสมาน (น.ต. สมาน กุนัน อดีตหน่วยซีล ซึ่งเสียชีวิตในระหว่างปฏิบัติการ) ต่างหาก บ้างก็บอกว่าคือชาวบ้านที่ยินยอมให้ที่ดินของตนเป็นพื้นที่รับน้ำปริมาณมหาศาลที่สูบจากถ้ำมาปล่อยท่วมไร่นาจนผลผลิตเสียหาย ด้วยเหตุผลเรียบง่ายไม่ซับซ้อนเพียงแค่ว่าต้องการให้เด็กๆ รอดออกมาอย่างปลอดภัย
แน่นอนว่าทุกผู้คนที่เอ่ยถึงไม่ว่าจะในมิติการมองแบบใดล้วนแล้วแต่สมควรได้รับการยกย่อง แต่เรื่องของ 13 หมูป่านั้นไม่เกี่ยวกับประเด็นว่าใครคือฮีโร่ เพราะบทเรียนแง่คิดและคุณค่าจากเหตุการณ์นี้ใหญ่โตลึกซึ้งยิ่งกว่า หาใช่เรื่องชื่อเสียงความโด่งดังอันเป็นเพียงแค่ ‘เปลือก’ หรือ ‘กระพี้’ เท่านั้น
บทเรียนหนึ่งซึ่งนำมาใช้เป็นแนวทางปฏิบัติได้กับการทำงานแทบทุกเรื่อง คือหลักการบริหารและการตัดสินใจบนความเสี่ยง เป็นสิ่งที่คนอย่างณรงค์ศักดิ์ สามารถแสดงศักยภาพการบริหารยามวิกฤติออกมาได้อย่างโดดเด่น ในฐานะผู้รับผิดชอบแก้ไขสถานการณ์ ในห้วงเวลาแห่งความเป็นความตายของทั้งคนที่เป็นผู้ประสบภัยและคนที่เข้าไปร่วมให้ความช่วยเหลือ
ย้อนฟังเรื่องราวหยุดโลกกันอีกครั้งจาก “ผู้ว่าฯหมูป่า” รวมถึงบทบาทในฐานะ “ผู้ว่าฯนกยูง” แห่งเมืองพะเยา ก่อนจะโยกย้ายไปเมืองรถม้าลำปาง พร้อมทั้งรู้จักตัวตนอีกด้านของเขาในแบบสบายๆ กับเรื่องรสนิยมการอ่านที่สะสมเป็นนิสัยช่างคิดช่างค้นหาเหตุผลจนกลายเป็นคุณสมบัติติดตัว
