ย้อนกลับไปวัยเด็กเราไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับ “การดูหนัง” เลย กว่าจะได้มีโอกาสเข้าไปในโรงหนังครั้งแรกก็เป็นช่วงวัยรุ่น ในปีที่ “ไททานิค (2540)” เข้าฉายที่ “ไดอาน่า หาดใหญ่” เป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืม           สมัยเด็กโรงหนังอยู่ใกล้บ้านมากแต่เรามาจากครอบครัวที่มองว่าโรงหนังเป็นที่อโคจร สื่อบันเทิงอย่างภาพยนตร์เป็น “สิ่งต้องห้าม” ทั้งๆ ที่หาดใหญ่ยุคสมัยนั้นมีโรงหนัง Stand Alone...

          โรงเรียนเราตั้งอยู่ที่ภาคเหนือของประเทศไทย ตึกทุกตึกในโรงเรียนถูกสร้างมาจากดินก่อขี้นภายใต้หลังคาไม้ไผ่ โต๊ะและเก้าอี้ทุกตัวก็ทำมาจากไม้ไผ่เช่นกัน โรงเรียนของเราให้ความสำคัญกับ”ธรรม-ชาติ” เรามีผืนนาที่ชุมชนของเราได้ร่วมกันดำนาปลูกข้าวเพื่อนำมาหุงมื้อกลางวันทานในโรงเรียน เรามีสถานีสิ่งของที่นำกลับมาใช้หรือประดิษฐ์ใหม่อยู่หลายๆ มุมทั่วโรงเรียน เรามีป่าไผ่ที่เด็กสามารถเข้าไปเล่นช่วงเวลาพักและมักลงเอยด้วยการสร้างอาณาเขตเผ่าตนเอง           ในทุกๆ วันศุกร์คาบสุดท้ายของเราจะเป็นวิชาที่มีชื่อว่า “Becoming an Expert” ซึ่งเด็กนักเรียนชั้นประถมต้นได้ใช้เวลาประมาณ 55 นาที ในการเลือกหัวข้อ ค้นคว้า...

          “วรรณคดีไทย” แค่ได้ยินคำนี้ก็ชวนให้รู้สึกกระสับกระส่าย หายใจไม่ทั่วท้อง และคงยากที่จะเข้าถึงสำหรับเด็กในยุคที่ไถไอจีไปก็เต็มไปด้วยข้อความสั้นๆ ชิคๆ คูลๆ ให้แชร์เต็มหน้าฟีด โดยไม่ต้องสรรหางานเขียนที่พรรณนาเรื่องราวไว้ยาวเหยียดด้วยถ้อยคำภาษาคร่ำครึ ตลอดจนการร้อยเรียงด้วยฉันทลักษณ์ที่ไม่คุ้นตา จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากการเรียนวิชาภาษาไทย โดยเฉพาะกับเนื้อหาที่เป็นวรรณคดีนั้นจะเปรียบเสมือนโลกคู่ขนานสำหรับเด็กไทยในยุคนี้           จากโจทย์ข้างต้นนับว่าเป็นเรื่องที่ท้าทายแต่ก็ไม่ได้ยากเกินไปนักสำหรับครูภาษาไทยในยุคนี้ เพราะด้วยความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและนวัตกรรมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของโลกปัจจุบัน นับว่ามีส่วนช่วยในการออกแบบกิจกรรมการเรียนรู้ในรายวิชาต่างๆ ให้น่าสนใจและเข้าถึงผู้เรียนได้เป็นอย่างดี           หากแต่สิ่งที่สำคัญที่ครูควรเน้นย้ำให้ผู้เรียนในทุกๆ คาบเรียน...

          ข้าพเจ้าได้มีโอกาสได้ศึกษาที่โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี  ช่วงปี พ.ศ. 2544-2547 โดยอาศัยอยู่ที่หอพักหน้าโรงเรียน หลังเลิกเรียน ข้าพเจ้าและเพื่อนๆ มักจะไปกินข้าวที่โรงอาหารลานอิฐ ภายในมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี และเมื่อรับประทานอาหารเสร็จ พวกเราจะเดินไป หอสมุดจอห์น เอฟ เคนเนดี้ (John F....

          พอดแคสต์ กลายเป็นสื่อที่ได้รับความนิยมในกลุ่มคนรุ่นใหม่ ด้วยลักษณะของสื่อที่อยู่ในรูปแบบเสียง เผยแพร่บนอินเทอร์เน็ตบนหลากหลายแพลตฟอร์ม เข้าถึงได้ฟรี สามารถรับฟังได้ทุกที่ทุกเวลา พร้อมกับทำกิจกรรมอื่นๆ ไปด้วย ซึ่งถือว่าตอบโจทย์คนรุ่นใหม่ที่เน้นเข้าถึงข้อมูลได้รวดเร็ว และไม่เสียเวลาในการทำกิจกรรมอย่างอื่นด้วย           และด้วยแนวโน้มความนิยมของพอดแคสต์ที่มีมากขึ้นนี้เอง ทำให้หลายๆ ห้องสมุดได้ใช้พอดแคสต์ในการนำเสนอข้อมูลข่าวสารของห้องสมุด ซึ่งผู้เขียนในฐานะบรรณารักษ์ห้องสมุด ก็ได้รับโจทย์ในการจัดทำพอดแคสต์ของห้องสมุดด้วยเช่นกัน           จากการที่ผู้เขียนได้ศึกษาลักษณะพอดแคสต์ของห้องสมุดหลายๆ แห่งในประเทศไทย...

          ค่ำคืนหนึ่งขณะที่ฉันกำลังเลื่อนดูข้อความในหน้าเฟซบุ๊ก ฉันได้เห็นข้อมูลของ สถาบันอุทยานการเรียนรู้ TK Park และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของโอกาส และความประทับใจต่อ TK Park           ฉันเป็นสมาชิกสถาบันอุทยานการเรียนรู้ TK Park มานานกว่า 3 ปี ที่ผ่านมาไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ กับที่นี่เลยสักครั้ง ฉันใช้บริการหลักเพียงการยืมหนังสือและนั่งอ่านหนังสือภายในห้องสมุดเท่านั้น...

          “ดอกอัญชัน ดอกไม้วิทยาศาสตร์มหัศจรรย์ ใครจะรู้ว่าต้นไม้เล็กๆ จะสามารถสร้างการเรียนรู้ที่ยิ่งใหญ่ได้จากเมล็ดเล็กๆ สู่อาหารและการทดลองไม่รู้จบ”           เรื่องของดอกไม้มหัศจรรย์ “ดอกอัญชัน” เป็นหนึ่งในบรรดาดอกไม้ที่มีคุณค่าในแง่วิทยาศาสตร์ ศิลปะ อาหาร และสมุนไพร เกิดจาก STEAM Kids House หรือบ้านแห่งการเรียนรู้กิจกรรม STEAM ของน้องแก้มหอมและน้องชะเอมกับคุณพ่อนักวิทยาศาสตร์...

          ความท้าทายของการสอนประวัติศาสตร์ คือ ความไม่ชอบวิชาประวัติศาสตร์ของนักเรียน ซึ่งเป็นปัญหาที่สำคัญอย่างมาก สาเหตุหลักมาจากวิธีการสอนของครู โดยเฉพาะในโรงเรียนขนาดเล็กที่มีครูจำนวนน้อย ครูหลายท่านไม่ได้สอนวิชาเอกของตัวเอง ส่งผลให้เกิดปัญหาทั้งต่อครูผู้สอนและตัวนักเรียน ไม่เฉพาะวิชาประวัติศาสตร์ แต่รวมถึงวิชาอื่นที่มีจำนวนหน่วยกิตน้อย เช่น วิทยาการคำนวณ ศิลปะ การงานอาชีพ ดนตรี นาฏศิลป์ หน้าที่พลเมือง เป็นต้น ครูแต่ละท่านมีความถนัดในวิชาเอกที่ไม่เหมือนกัน...

          ช่วงใกล้เรียนจบปริญญาเอก อันที่จริงเรามีที่ทางที่ต้องไปใช้ทุนที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แต่ด้วยความบังเอิญหรือโชคชะตาก็สุดแท้แต่ ทำให้ต้องมาเริ่มต้นชีวิตการทำงานแบบนับหนึ่งที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ตอนสัมภาษณ์งาน คณบดีถามว่าสอนวิชาพลเมืองได้ไหม เราก็ตอบไปทันทีว่า วิชาที่สอนให้คนเป็นคนดีน่ะเหรอ เพราะส่วนตัวเรียนปรัชญามาด้วย เลยไม่ได้ให้คุณค่าในคำว่าดี เพราะไม่รู้ว่าคำว่าคนดี หรือความดีของแต่ละคนมีบรรทัดฐานอย่างไร           สุดท้ายแล้ว เราก็กลายร่างมาเป็นคนออกแบบวิชาการเป็นพลเมือง เพื่อไม่ให้นักศึกษาเข้าใจผิดไปว่า เราเป็นพวกนิยมชมชอบและบูชาในคุณงามความดีของมนุษย์ เลยเขียนหลักสูตรให้ออกแนวอินเตอร์หน่อย เอาเรื่องราวจากต่างประเทศมาเล่าสู่กันฟัง...